Weer metaforen



24 januari - 2 februari 
Ik voelde me een paar dagen alsof er mist in m’n hoofd zat. Is ze ooit klaar met die weermetaforen, kan je je afvragen. Blijkbaar niet. Mist is niet erg. Het is alleen onhandig en saai. Zoals grijze dagen minder erg zijn dan regenachtige, maar wel saai.

Met mist bedoel ik eentonigheid. Het waren deadlines en studeren die de klok sloegen. Studeerdate’s met steeds ongeveer dezelfde vijf mensen, sporten, eten met vriendinnen, lopen naar centraal station en weer terug, soja yoghurt met kiwi, geroosterd brood met kaas, januari, 450 pagina’s in hetzelfde boek, zelfs niet echt stress: eentonigheid.

De afspeellijst die ik samen probeerde te stellen wilde maar niet lukken. Dat leek nogal symbolisch voor hoe ik me voelde. Met mist in mijn hoofd kan ik slecht genieten, ook van muziek. De nummers die ik er het liefst uit luisterde waren de gerecyclede liedjes uit mijn eigen lijsten van 2015. Ik voelde weinig bij alles wat ik hoorde. Hormonen. Vlak. Mist. Ik besloot me te storten op wat ik ken en nooit teleur stelt. AnnenMayKantereit bijvoorbeeld. Ik stond opnieuw te kijken van hun teksten. Hoe het ene nummer de leegte van onze snelsprekende maatschappij bezingt en het volgende simpelweg vertelt dat Martin zin heeft in zijn date. Ik kan genieten van die tegenstellingen.

Na een aantal dagen mist was ik even heel sip na een telefoontje maar die bui gaf wel weer ruimte in m’n hoofd. Sip zijn is niet leuk maar het is tenminste iets. Een gevoel wat te duiden valt. Ik wil niet in nog meer clichés vervallen maar ik hoorde daarna zelfs vogeltjes fluiten buiten: het ultieme symbool van opklaringen.

Reacties

Populaire posts