Zand in je tapenade

Met zand onder m'n nagels en zout in m'n haar voelt het opeens echt. De zomer is hier. Er is tijd, oneindig veel tijd, voor ontspanning. Met studievriendinnen lig ik op het strand. Onze stages zijn niet meer het belangrijkste onderwerp van gesprek. Er is weer ruimte voor andere dingen, we praten over wat er komen gaat. Wat er komt wanneer we over iets meer dan een maand allemaal naar een ander land vertrekken. Wanneer we ons over Europa verspreiden. Dit dagje strand is een van onze laatste gezamenlijke activiteiten. Het duurt nog maanden voordat we weer met elkaar in de collegebanken zullen zitten. Nog maanden voordat we koffie halen bij de Spar op de campus. Nog maanden voordat we weer Engelstalige papers tikken over culturen en communicatie. Ondanks dat die dingen misschien niet als fantastisch leuke activiteiten klinken, kan ik er toch weemoedig over worden. We hebben het zo fijn met elkaar in Rotterdam. We zijn zo gek op onze stad. Waarom moeten we zo nodig weg?

Maar de zon op mijn rug herinnert me er snel weer aan. Een paar maanden leven in Italië klinkt als een heerlijk idee. Tussen de colleges door het strand bij Ostia opzoeken. Italiaans eten, verse basilicum, cappuccino's in de ochtend, espresso's na het eten. Maar nog veel meer dan al die fijne bijkomstigheden kijk ik uit naar de vrijheid en het avontuur.

Na drie maanden een 40-urige werkweek te hebben gemaakt tijdens mijn stage geniet ik meer dan ooit van de zomervakantie. Waar ik normaal gesproken moeite heb met stilzitten en weinig doen vind ik het nu fantastisch. Trage middagen met een boek in het park. Als hoogtepunt even naar de supermarkt. Lange ochtenden in bed. Vriendinnen zien. Op slaap vallen op het strand. Picknicken. Zand in je tapenade. Af en toe sporten. Bijpraten totdat de gespreksstof op is. Het voelt als het paradijs.

Ik neem het allemaal nog even extra in me op. Kijk extra veel om me heen wanneer ik door Rotterdam fiets. Ik grijp elke kans aan om met vriendinnen te zijn. Gewoon te zijn. Straks kan het eventjes niet meer. Hoewel het slechts een paar maanden in Rome zijn, is afscheid nemen nooit mijn sterkste kant geweest. Ik heb de afgelopen jaren heel veel afscheid genomen dus ik weet dat ik het kan. Pootjes. Alles komt er op terecht.