MUNT EN FRAMBOZEN

Je kruipt naast me in bed. Je grote warme bed waar ik het liefst iedere avond doorbreng. Je hebt net thee gezet. Munt en frambozen, net zoals toen. De geur brengt je terug naar mijn zolderkamer in Dordrecht. Ik begrijp meteen wat je bedoelt. Toen je een week kwam logeren, toen ik nog daar woonde. Dat lijkt zo lang geleden. Valt wel mee. Ik vraag me hardop af hoe lang het is. Ruim een jaar besluiten we. Valt echt mee.

'Eigenlijk is er niks veranderd', zeg je. Onze vriendschap is niks veranderd. Alleen maar beter geworden misschien. Gebaseerd op nog meer ervaringen samen, nog meer gedeeld verdriet. Want tegelijk is er zoveel veranderd. Toen ik nog op die zolderkamer sliep waren wij andere personen. Jonger, onwetender, met minder krasjes maar ook minder krachtig. Naast vriendinnen zijn we nu ook huisgenoten. Er had heel veel mis kunnen gaan, dat ging het niet. Dat was geen verrassing voor ons. Dit, jij aan het einde van mijn gang, dit is zoals het hoort te zijn. Natuurlijk gaat dat niet mis.

Net zoals toen kruipen we samen in bed om een serie te kijken. Nog steeds dezelfde serie zelfs. Misschien toch niet veranderd. Alleen maar beter geworden. En dus ben ik ook alleen maar dankbaarder geworden. Ik heb inmiddels bijna de helft van m'n leven met je gedeeld. Aan de eettafel kunnen we eindeloos verhalen over ons vertellen. Onze basis van onschatbare waarde.

Je geeft me de warme kop thee en ik ruik er even aan. Een walm van munt en frambozen komt me tegemoet. Opeens staat jouw grote warme bed op mijn oude zolderkamer.