Binnenvetter
Als het meisje dat bij de slager een stukje worst krijgt maar geen bedankt durft te zeggen, zo voel ik me. Ik hoor een stem van een oudere vrouw in m'n hoofd die vraagt 'En wat zeg je dan?'. Ik hoor mezelf 'Dankjewel' mompelen. Ik heb geen idee of deze situatie zich echt voor gedaan heeft in m'n jeugd maar ik twijfel er eigenlijk niet aan.
Ik zit vast in m'n hoofd. Er zijn duizenden dingen die ik wil zeggen maar ik ben m'n tong verloren. Inmiddels weet ik niet meer waar ik moet beginnen. Beginnetjes en eindjes vormen een grote warboel in m'n hoofd. Als een snoer kerstverlichting dat rommelig is opgeborgen. Geen duidelijke start of finish en bovendien zoveel knopen. Er zijn zoveel knopen waardoor het niet lukt om te zeggen wat ik voel. Waardoor ik alleen maar tegen muren aan lijk te lopen. Zelfs al zou ik het willen. Er is te vaak kortsluiting in m'n brein.
Ik denk teveel na. Beloop te vaak dezelfde paden. Elke mogelijke reactie die ik kan krijgen heb ik al duizend keer in m'n hoofd afgespeeld. Daarom zeg ik maar niks. Omdat ik bijna al die reacties eng vind, de kans op die ene goede reactie lijkt nihil.
Ik praat pas als het moet. Als er echt geen andere uitweg is. Als m'n emoties en frustraties overlopen en naar buiten sijpelen door m'n tranen. Ik haat het. Ik zou het zo graag anders zien. Ik probeer het zo vaak goed te doen maar het is heel vaak vallen en weer opstaan. Totdat vallen struikelen wordt. Steeds een beetje beter worden in het uiten van wat ik voel. In communiceren, praten, delen, groeien.
Ik zit vast in m'n hoofd. Er zijn duizenden dingen die ik wil zeggen maar ik ben m'n tong verloren. Inmiddels weet ik niet meer waar ik moet beginnen. Beginnetjes en eindjes vormen een grote warboel in m'n hoofd. Als een snoer kerstverlichting dat rommelig is opgeborgen. Geen duidelijke start of finish en bovendien zoveel knopen. Er zijn zoveel knopen waardoor het niet lukt om te zeggen wat ik voel. Waardoor ik alleen maar tegen muren aan lijk te lopen. Zelfs al zou ik het willen. Er is te vaak kortsluiting in m'n brein.
Ik denk teveel na. Beloop te vaak dezelfde paden. Elke mogelijke reactie die ik kan krijgen heb ik al duizend keer in m'n hoofd afgespeeld. Daarom zeg ik maar niks. Omdat ik bijna al die reacties eng vind, de kans op die ene goede reactie lijkt nihil.
Ik praat pas als het moet. Als er echt geen andere uitweg is. Als m'n emoties en frustraties overlopen en naar buiten sijpelen door m'n tranen. Ik haat het. Ik zou het zo graag anders zien. Ik probeer het zo vaak goed te doen maar het is heel vaak vallen en weer opstaan. Totdat vallen struikelen wordt. Steeds een beetje beter worden in het uiten van wat ik voel. In communiceren, praten, delen, groeien.
Dit - en dan vooral je laatste alinea - is echt meer dan precies waar ik de afgelopen weken ook weer tegenaan ben gelopen. Het voelt echt alsof ik het niet kan, zeggen wat op m'n hart ligt of in m'n gedachten speelt. Uiteindelijk wordt het pas bespreekbaar als ik het zo lang heb opgekropt dat je het aan me gaat zien/merken en ik haat het dat ik volwassen ben maar het nog steeds zo ver moet laten komen, dat ik het niet gewoon zelf kan aangeven. Ik probeer zo hard om het te leren en het elke keer weer een beetje beter te doen maar ik vind het misschien wel het moeilijkste in m'n leven. Zoals sommige mensen van zichzelf een verkeerde houding hebben waardoor ze altijd rugpijn hebben als ze zichzelf niet corrigeren, zo voelt het een beetje. Ik doe m'n best, ik ben me bewust van wat er fout gaat maar het blijft onnatuurlijk voelen om te delen en te communiceren, en ook al weet ik dat de uitkomst uiteindelijk optimaler is, soms is de moeite die ik daarvoor moet doen gewoon intens groot.
BeantwoordenVerwijderenWauw, ja zo herkenbaar. Het frustreert me onwijs maar ik lijk soms niet anders te kunnen. Ik was toevallig net ook jouw nieuwste blogje aan het lezen en dat was ook weer een feest der herkenning voor mij. Je verwoordde precies wat ik vaak voel, zo fijn.
BeantwoordenVerwijderenDit is zo herkenbaar. Ik heb dit zelf ook. Alle mogelijke scenarios eerst in je hoofd bedenken zodat je niet voor het blok komt te staan. En veel dingen voor jezelf houden. Het is mijn probleem, dus los ik het zelf op. Daar ga ik iemand anders niet mee opzadelen.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi hoe je het omscrhijft!