Super nostalgisch

Tranen van geluk stromen over m'n wangen wanneer ik de telefoon heb opgehangen. Niet direct, eerst sta ik nog te gillen en te springen. Pas wanneer Lars, die heel de middag bij me is geweest voor mental support, me omarmt en me verteld hoe trots hij op me is, pas wanneer hij fluistert dat dit voor mij nooit meer natuurkunde of scheikunde betekent, pas dan beginnen de tranen te stromen. Tranen van opluchting. Het is niet de eerste keer dat ik huil om die exacte vakken. De lessen en toetsen hebben me zo vaak zoveel stres en frustratie bezorgt dat ik de afgelopen jaren regelmatig huilend boven m'n boeken hing. Het keiharde werken, het steeds weer op je bek gaan, de onzekerheid die het me gaf. De gedachte dat ik me niet meer zo intensief bezig hoef te houden met dingen die ik echt niet leuk vind, dat bracht zo'n enorme opluchting met zich mee. Nog steeds kan ik het maar moeilijk bevatten maar iedere keer dat ik m'n straat in fiets en de vlag zie hangen zeg ik het weer tegen mezelf: het is klaar.

Het is klaar en eindelijk kan ik echt toe gaan geven aan het idee van studeren in Rotterdam. Opeens is het definitief dat we de middelbare school verlaten en hoewel ik het afgelopen jaar tientallen keren gewenst heb weg te gaan is het nu toch wel gek. Ik weet dat het vreselijk cliché klinkt maar de school waar je al zes jaar rond loopt ken je op je duimpje en voelt een klein beetje als thuis. Daar komt nog bovenop dat de leeftijden 11 tot 17 jaren zijn van grote verandering, er liggen zoveel herinneringen bij school. Ik weet echt nog heel goed hoe ik op mijn allereerste schooldag te laat kwam. Ik weet nog hoe door en door onzeker ik was in de brugklas. De onderbouw kwam ik makkelijk door en ik was toen ook vooral bezig met m'n persoonlijke ontwikkeling. Niet alleen was ik heel druk bezig met het vinden van mijn kledingstijl (die periode noemen m'n vriendinnen tegenwoordig m'n 'experimentele fase') ook was ik letterlijk op zoek naar wie ik was. Wanneer je onzeker bent is het zo makkelijk om de kudde te volgen en het duurde bij mij dan ook even voordat ik doorhad dat ik daar helemaal niet gelukkig van werd. Ik vond een paar steengoede vriendinnen en langzaam maar zeker werd ik steeds beter in het loslaten van andermans mening. Naarmate de tijd vorderde vond ik steeds meer m'n plekje, ontdekte ik met wie ik lol kon maken en bij welke lessen ik beter wel kon opletten.

De tweede helft van m'n VWO maakte ik me dan ook niet meer zo druk om mezelf maar vooral om m'n prestaties. Aan het eind van de derde klas kies je een vakkenpakket en vanaf daar wordt je in het diepe gegooid. De werkdruk wordt met twaalf standjes opgevoerd en opeens leef je van toetsweek naar toetsweek in plaats van vakantie naar vakantie. Zeker de laatste anderhalf jaar heb ik mezelf en de mensen om me heen echt keihard zien werken. Profielwerkstukken, PO's, toetsen, herkansingen, MO's, er leek echt geen einde aan te komen. Ik weet nog hoe we aan het begin van de zesde klas nauwelijks tijd hadden om leuke dingen met elkaar te doen. School had voor iedereen prioriteit, we moesten en zouden dat diploma halen. Ik kan dan ook heel trots zeggen dat al mijn vriendinnen in één keer geslaagd zijn. Het harde werken is absoluut beloond. Sterker nog, er is niemand in mijn klas direct gezakt. Een klein groepje moet nog een herkansing maken maar ik heb er veel vertrouwen in dat die strijders het ook gaan halen.

Ik weet nog hoe naar ik het vond toen school opeens niet meer altijd leuk was. Toen het langzaam een grote bron van stres werd. Ik weet nog hoe moedeloos ik werd van de eerste natuurkunde lessen in de vierde klas. Hoe ik toen voor me zag dat er echt nog honderden van dat soort lessen aankwamen. Ik heb zo vaak gewenst dat het over was, gewenst om door te spoelen naar het moment van m'n diploma uitreiking. Zeker het afgelopen jaar, toen ik tussen de toetsweken door met een lange afstandsrelatie dealde en een film regisseerde. Eens in de zoveel tijd was er in een moment van inzinking, dan moest er een dijk van een peptalk tegenaan gegooid worden om me weer positief gestemd te krijgen. Dit klinkt misschien allemaal mega dramatisch maar ik heb echt ervaren dat iedereen die ooit een middelbare school diploma heeft gehaald een strijder is.

Ik treur dus niet om het verlaten van m'n middelbare school maar de eindeloze cappuccino's en ontbijtjes bij de Hema, die ga ik wel missen. Net zoals de plek op de trap waar we altijd zaten wanneer we tijdens Duits het lokaal mochten verlaten. Of de oneindige grappen over mijn niet bestaande liefdesleven gevolgd door de oneindige gesprekken over die jongen met wie ik aan het daten was. Of de briefjes die ik in de brugklas uitwisselde met mijn steevaste buurvrouw Julia. De schoolkrant waar ik jaren lang onderdeel van ben geweest. De snackbar achter school waar het eten bijna gratis was. De Grote Avond repetities waar het áltijd gezellig was.  Het gevoel de plek waar je bent door en door te kennen en de vertrouwde groep mensen om je heen, die ga ik ook missen. Volgend jaar zijn we weer guppies, beginnen we weer bij af. Hoewel school een plek is waar ik regelmatig chagrijnig rondliep is het ook de plek waar ik vriendschappen voor het leven heb opgebouwd en waar ik voor het eerst vreselijk verliefd werd. De mensen loslaten waarmee je zoveel herinneringen hebt gemaakt en met wie je duizenden inside jokes hebt, dat is best jammer.

Het kan aan het tijdstip van schrijven liggen (00:29), het kan de roes van m'n examenreis en de examenuitslag zijn, ik ben in elk geval onwijs klef en nostalgisch. Maar het mag ook wel. Ik heb een VWO diploma gehaald, ik kan door naar de universiteit. Een behoorlijk groot kantelpunt in mijn achtienjarige bestaan. Het is gelukt, we zijn er mooi klaar mee.

Reacties

  1. Ah yes, heel goed om te lezen dat je deze roes ook zo intens ervaart. Ik dacht altijd dat je alleen uitbundig gelukkig zou worden van slagen als het heel onzeker was of je ging slagen en het voor de rest een vrij eentonige ervaring zou zijn maar boy was I wrong, er is zoveel reden om enorm trots te zijn op jezelf en iedereen om je heen en met weemoed, liefde en verwondering terug te kijken op je middelbareschooltijd die opeens een afgebakend terrein is geworden. Je hebt zoveel mooie herinneringen en er ligt tegelijkertijd zoveel voor je open en daarnaast heb je zoveel vrijheid. Geniet ervan! X

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts