ONZE BEROERDE TIMING

  

Lieve Lars,

Het was vrijdagochtend, heel erg vroeg, en ik zat in de auto naar het vliegveld om afscheid te nemen van jou voor de komende vijf maanden. Tijdens die rit moest ik steeds denken aan de middag waarop we verkering kregen, inmiddels bijna vijf maanden geleden. Hoe je me toen verteld dat je had besloten in september (in plaats van februari) naar Amerika te vertrekken en dat je ondanks onze beroerde timing (we kenden elkaar toen immers net een paar maanden) toch de tijd voor je vertrek zoveel mogelijk met mij door wilde brengen. Op dat moment bevond ik me op het meest vreemde emotionele kruispunt. Je vertelde me dat je een relatie met me aan wilde gaan, dat is het aller-fucking-fantastischte wat je kan horen van de jongen op wie je de afgelopen maanden zo hopeloos verliefd bent geworden. Maar in diezelfde minuut vertelde je ook dat ik het binnen een paar maanden zonder jou moest doen en dat is het laatste wat je wilt horen van de jongen op wie je hopeloos verliefd bent. Ik weet nog hoe ik toen een beetje tegen de tranen moest vechten. Ik huilde niet, want dat zou raar zijn. Je was toen immers nog niet eens echt m'n vriend. Ik huilde niet omdat ik wilde dat je wist dat ik je keus volledig supporte, je gaat een droom achterna en dat bewonder ik. Maar the main reason dat ik niet huilde was omdat ik me nog niks kon voorstellen bij leven zonder Lars.

De 4,5 maand die we hadden voor je vertrek heb ik zó van je genoten. Ik ben zo belachelijk veel van je gaan houden en ik ben elke dag nog zo dankbaar voor jou in m'n leven. Hoe meer we samen waren, hoe meer we elkaar leerden kennen, hoe meer we bij elkaar bleken te passen. Naarmate de tijd vorderde in die maanden moest ik steeds vaker die tranen wegslikken. De laatste weken lukte dat niet altijd meer. En zo vonden we onszelf soms, liggend op een bed, stilletjes tranen latend. We maakten het contrast tussen samenzijn en apart van elkaar geleidelijk aan steeds groter. We hebben al onze tijd gebruikt voor het maken van herinneringen. Maar de echte tranen kwamen pas toen ik wist hoe zonder Lars leven voelt. Toen ik je op het vliegveld voor de laatste keer vasthield, toen je echt moest gaan. Toen leek ik in één klap op de rand van een enorme klif te staan, alleen, terwijl de wind met windkracht 10 tegen me aanstootte. Eindelijk kwam de tranenstroom echt. In één keer was ik in duizend stukjes uiteen gevallen. Maar ik beloofde aan mezelf dat ik mezelf weer overeind zou heisen en bij elkaar zou rapen.

En dat lukt inmiddels, best goed. Het is op z'n zachtst gezegd behoorlijk ruk dat je niet hier bij me bent en de wetenschap dat je dat de komende vijf maanden ook niet zal zijn maakt het ook niet beter maar ik ben zo dankbaar en blij met alle herinneringen die we hebben. Die overschaduwen alle narigheid van de komende weken. Ik ben altijd al gek geweest op het maken van herinneringen en het vastleggen van goede vibes in foto's. Het ophalen van de net ontwikkelde foto's van m'n wegwerpcamera bleek dan ook een goede troost op die hele nare vrijdagmiddag. Want ik heb een heerlijke zomer gehad, met jou en met m'n vrienden en familie. Ik heb intens genoten van de dagen in Brussel en Frankrijk. En ik heb een vriend, een hele leuke ook. Die dingen doet waar 'ie van droomt en waar ik ontzettend trots op ben. Dat 'ie dan tijdelijk aan de andere kant van de wereld zit is bijzaak, een vervelende samenloop van omstandigheden, onderdeel van onze beroerde timing.