LICHTE PANIEK

Het is weer maart en ik vergeet altijd even dat maart het startschot is voor een reeks chaotische maanden. Leuke maanden, dat wel. Er staat een heleboel leuks op de planning waaronder een paar dingen waar ik al maanden naar uitkijk. Maar het is ook veel, zoveel dat ik het overzicht een beetje kwijt ben, niet meer precies weet wat ik nou wel en niet geregeld heb en bovendien constant achtervolgd word door het gevoel iets over het hoofd te zien. 

Het voorbijgaan van de tijd benauwd me. Wanneer ik examenklassers hoor praten over alle afrondende activiteiten die ze de komende weken op de planning hebben staan ervaar ik lichte paniek. Het idee dat deze hele lading mensen over enkele weken van school af is benauwd me. Het is een ontzettend cliché maar waar blijft de tijd? Hoe kan het dat mijn vrienden, waarvan ik van de meesten nog weet hoe ze hier als bruggers de school binnen kwamen, nu examen doen? Dat ze een vervolgopleiding gaan doen en aan een hele nieuwe fase in hun leven beginnen. Wanneer zijn we zo volwassen geworden? 

Mensen die mijn leven 'verlaten' is het afgelopen jaar nogal een terugkerend thema geweest in m'n leven en daar word ik ontzettend triest van. Niet verlaten als in sterfgevallen of verbroken contacten na een knallende ruzie. Het soort verlaten waarin ze mijn leefwereld verlaten en honderden of duizenden kilometers verderop verder leven. Iedereen lijkt te verhuizen of voor een x aantal maanden naar het buitenland te vertrekken en in mij rijst alleen maar het gevoel op heel hard tegen te willen werken. Ze gaan niet dood, natuurlijk heb je nog contact maar iedereen weet dat het nooit meer exact zo wordt als het was. En dat is precies het gene wat ik zo haat, ik haat afscheid nemen, ik wil dat dingen blijven zoals ze zijn. Tussen die vertrekkende examenklassers zitten een heleboel vrienden, mensen die mijn middelbare schooltijd een stuk dragelijker hebben gemaakt. Mensen die me aan het lachen hebben gemaakt en met wie ik verhalen heb beleefd voor later. Het is misschien wat overdreven maar ik krijg het benauwd bij het idee dat zij straks allemaal vertrekken. 

Ik probeer er dan ook zo min mogelijk aan te denken. Net zoals ik m'n handen over m'n oren leg wanneer iemand begint te praten over hoe lang we nog hebben tot de volgende toetsweek en dat ik oprecht niet wil weten hoeveel maart het vandaag is omdat dit me er allemaal aan herinnerd dat de tijd aan ons voorbij vliegt en er niks is wat we daar aan kunnen doen. 

Hoe ironisch is het dan ook dat ik dit allemaal typ terwijl ik in de trein zit richting Eindhoven voor een meeloopdag aan de Technische Universiteit. Dat herinnerd me er aan dat het volgend jaar mijn beurt is om examens te maken en dat ik volgend jaar om deze tijd zelf bezig ben met profielwerkstuk-presentaties en dat volgend jaar mijn klasgenoten hun slotconcert opvoeren. Hoe graag ik hier ook niet mee bezig wil zijn lukt dat toch niet helemaal. Ik zou me moeten focussen op de edureis naar Rome die er aan komt, de Grote Avond week in april, het opwekkingsweekend, het schoolhockeytoernooi en nog veel meer andere leuke dingen die de komende maanden voorbij komen. Dingen waar ik echt ontzettend naar uit kijk maar ik kan het bitterzoete gevoel erbij toch niet helemaal ontkennen. De tijd vliegt en ik heb alleen m'n benen.